Dans je vrij!

dansen aan zee

Kun je je emoties ook dansend  doorleven? Ik heb gemerkt dat dat een hele goede manier is om om te gaan met je emoties. Ik uit mijn gevoelens elke maandagavond op een dansvloer in Bloemendaal. Het is geen salsa of iets dergelijks. Er komen geen ingewikkelde pasjes bij kijken. Je danst vrij. Maar dan heel anders dan op de dansvloer in een discotheek of op een feest. Je hoeft er niet aan te denken hoe je overkomt want ieder van de groep gaat helemaal in zichzelf op. Misschien kijk je eens even naar de ander hoe hij of zij danst om inspiratie op te doen, maar over het algemeen voel ik me altijd helemaal vrij om te bewegen hoe ik wil. Het is die vrijheid die mij los danst van gepieker, geworstel met werk of de onderstroom van verdriet. Ik heb verdriet over het loslaten van een geliefde met wie ik ruim twintig jaar samen was.

Het verdriet heeft ook een aangename vorm. Dat mag misschien raar klinken maar het gemis van die ene grote liefde, biedt avontuur met kleine liefdes, vriendschappen, ontmoetingen, wandelingen aan zee en zachte voetstappen in het bos. Al deze dingen maken mij tot wat ik nu ben. Zoekend, worstelend, maar ook gelukkig met kleine dingen. Zo werd ik aangenaam verrast door een groot, met voetstappen, getekend hart in de sneeuw in het aangrenzende parkje bij het appartementencomplex waar ik woon. Zo word ik warm van een liefdesfilm die geen liefdesfilm is: 500 Days of Summer, waarin jonge volwassenen hun verliefde gevoelens onderzoeken en elkaar weer los laten. Liefde is complex en ook weer niet. Je verlangt naar een muze, minnaar en maatje in een. Dat verlangen geeft richting maar stelt, als het niet wordt ingevuld, misschien ook teleur!

 

Laat een reactie achter