Laten we haar Cathy noemen. Cathy vindt het lastig dat Erika, haar vriendin, vreemd gaat. Ze vindt het vooral lastig omdat ze het wel weet en de man van Erika niet. Voor Cathy voelt het heel ongemakkelijk als ze Henk ontmoet, de man van Erika. Cathy vraagt Beatrijs Ritsema om raad.
In de rubriek Moderne Manieren van 28 maart 2020 adviseert Beatrijs Cathy om in een gesprek met Erika aan te geven dat zij er geen waardering voor heeft omdat Erika hiermee het huwelijk met haar leuke man en het welzijn van de kinderen in gevaar brengt. Ze voegt er een aantal belangrijke zinnen aan toe: Of uw vriendin hiernaar zal luisteren valt te betwijfelen – mensen die in de roes van een geheime liefde verkeren luisteren zelden naar goede raad – maar u kunt haar wel te verstaan geven dat u geen zin meer hebt in confidenties. (..) Een onbespreekbaar onderwerp leidt tot afstand. Eenzaamheid is dan de prijs die uw vriendin betaalt voor haar dubbelleven. Maar wie weet draait corona die hele affaire wel de nek om.
Allereerst vindt de liefdesonderzoeker 023 het woord vreemdgaan niet de lading dekken. Als je je hart volgt is dat toch niet vreemd? Als je in een roes wilt leven, is dat toch jouw keuze. Dat is wat ik in het hele verhaal mis. Ik denk dat er veel vriendschappen juist heel goed blijven, als je je geheimen die in de monogame wereld niet getolereerd worden, kunt delen. Zelf ken ik enkele vriendinnen die een tijdje verliefd zijn geweest op een andere man. Ik denk ook niet dat er iets mis is met de relatie tussen Erika en Henk. Erika houdt van twee mannen. Misschien is het tijdelijk, misschien duurt het langer. Meer is er niet aan de hand. Wat er wel aan de hand is, is dat monogamie voor veel mensen het gewenste model is. De mensen die niet hun hele leven monogaam kunnen of willen zijn, worden meewarig aangekeken of benijd. Als je naar films kijkt, zie je dat overspel, een nieuwe liefde, vreemdgaan, een affaire super interessant wordt gevonden. Dus de behoefte hier meer over te weten is groot. Een liefde voor de buurvrouw op de hoek is maar een voorbeeld.
Persoonlijk ken ik het verlangen naar een ander dan je vaste partner van een aantal kanten. Tijdens mijn langdurige monogame relatie ben ik twee keer super verliefd geweest op iemand anders. De eerste keer heb ik het opgebiecht aan mijn toenmalige partner. Hij vond het heel pijnlijk. Ik was echter niet van plan om er iets mee te doen, dus had ik spijt dat ik het had verteld. Hij hield me enkele weken namelijk zo scherp in de gaten dat het ons gezinsleven vertroebelde. Het waaide allemaal over. Vijf jaar later werd ik weer verliefd en heb ik genoten van dat gevoel. Ik voelde me vrij en schuldig tegelijk. Ik heb het dit keer niet aan mijn toenmalige man verteld. Het ging gewoon weer over en het was tijdelijk.
Jaren later ontdekte ik een sms’je dat er niet om loog. Mijn man had een andere vrouw ontmoet met wie hij een hele innige erotische band had ontwikkeld. Ik was heel verdrietig maar ik werd ook opnieuw verliefd op mijn man. We vreeën de sterren van de hemel. Om het gesprek over verliefd worden op een ander op gang te brengen biechtte ik op dat ik ook jaren geleden voor een tweede keer heel verliefd was geweest op iemand anders. Hij vond dat lastig. Ik schoof hem Liefde is een werkwoord onder zijn kussen in de logeerkamer om aan te geven dat liefde hard werken is. Het mocht niet meer baten. Ook de relatietherapie werd uiteindelijk alleen door mij bezocht.
Hij verliet ons huis en ik droogde mijn tranen. Het eenzame geschreeuw smoorde ik in de jurken van mijn kledingkast. De kinderen waren heel boos. Op hem maar ook op mij. Nu is het tien jaar later. Ik was jaren de minnares van een vrije, maar gebonden man. Vrij in de zin van: willen vrijen met anderen en gebonden in de zin van: een vrouw die daar niet van was gediend. Zijn losse seksuele contacten vindt ze geen probleem maar een vriendin zoals ik, die in vrije liefde wilde geloven, dat was voor haar te gortig. Ik was voor zijn vrouw een regelrechte bedreiging. Mijn woorden, zijn woorden dat ik geen vaste relatie met hem wilde, werden niet gehoord. Ik wilde wel een relatie, maar ik begreep dat ik hem moest delen met haar. Ik voelde eigenlijk nooit jaloezie naar haar. Ja een enkele keer, als hij ging koken voor haar en zijn kinderen. Dan besefte ik dat wij die kans niet kregen. Ik was wel te porren voor zijn plan om een busje te kopen met zijn eigen spulletjes er in. En dat hij de ene week bij mij en de andere week bij haar zou eten en vice versa. Het is er niet van gekomen. Ze zijn er nooit uitgekomen. Diverse gesprekken met elkaar leverden niet de gewenste situatie op. Hij heeft nog steeds een minnares en zij is boos omdat hij haar niet trouw is. Het lijkt er op dat ze elkaar gevangen houden.
ps Beatrijs Ritsema geeft wekelijks advies in het dagblad Trouw
