Suzanne: “Ik voelde me veilig bij hem. Wij konden goed lachen en goed ruzie maken, en ik heb altijd gedacht dat dit onze redding was. Niet dat ik nooit twijfelde, dat ik nooit een beetje op hem uitgekeken raakte, maar toch bleef de liefde altijd behoorlijk sterk. We leerden elkaar kennen in 1986. Eenentwintig jaar zijn we samen geweest. Op zaterdag 6 juli 2009 vond ik in zijn telefoon een sms die er niet om loog. Ik lees in de ochtend mijn sms’jes altijd op de wc, en die warme zomerochtend zag ik daar zijn telefoon liggen en als vanzelf ging mijn hand er heen en voor ik het wist las ik een opgewonden bericht dat niet voor mij bestemd was. Achteraf denk ik, misschien heeft hij zijn telefoon expres laten rondslingeren. Misschien was dit voor hem de enige manier om eindelijk open kaart te spelen. Ik las die sms en las er nog een. Niet erg poëtisch, nee. Zij gebruikte woorden die wij samen nooit gebruikten. Dat is een van de vreemde openbaringen van iemand betrappen op vreemdgaan. Dat de man met wie je zo lang leeft en die je dacht door en door te kennen, in gezelschap van een andere vrouw een totaal ander iemand blijkt te zijn. Het is waar, denk ik, dat met iedere nieuwe verhouding een ander deel van jezelf wordt belicht, en nooit alle delen tegelijk zichtbaar zijn. Ik liep de wc uit, ging naar hem toe, vroeg hem: wat is dit? Hij was tamelijk rustig, en nee, ik had nooit verwacht dat dit nog eens tussen ons zou gebeuren. Hij zei meteen: Ik heb een vriendin en noemde haar naam. Hij kende haar van het werk en ze was een paar jaar jonger dan ik. Ik was van slag. Ik belde een vriendin die een soortgelijke situatie aan de hand had gehad, ik wilde mijn huwelijk redden. Vreemd ja, zo behoudend als ik bleek te zijn. Niets in mij riep: Eruit! Verdwijn dan ook maar. Alles in mij verzette zich tegen het Grote Nieuwe Onbekende dat altijd gruwelijker moest zijn dan een bedriegende echtgenoot. Hij begon zelfs te vertellen hoe ze eruit zag, dat ze groter was dan ik en slanker. Zij was gescheiden, hun verhouding was al  zeker twee jaar aan de gang.

De maanden erop heb ik vooral veel met vriendinnen gepraat en alle boeken uit de bibliotheek die er over liefde, scheiden en huwelijkscrises te vinden waren, gelezen. Op sommige momenten wist hij het ook niet meer en zei: jij bent natuurlijk veel langer in mijn leven en dan wilde hij nadenken, en daaruit putte ik hoop, maar uiteindelijk vertrok hij drie maanden later op 24 oktober. Al die tijd is hij hier nog gewoon gebleven en nam hij de tijd om van hieruit zijn huis te verbouwen, we sliepen zelfs af en toe samen en vreeën intens alsof we elkaar niet los wilden laten.
De kinderen waren razend over zijn vertrek, onze dochter gooide een foto van hem op de grond, het glas van de lijst aan diggelen. En ook ik bleef hopen dat hij zich zou bedenken. Dat er iets op te lossen viel. We zijn zelfs nog naar een relatietherapeut geweest, maar die liet al snel weten dat het voor therapie eigenlijk al te laat was. Volgens haar zaten we allebei in een totaal andere fase nu hij een ander had, overbruggen was niet mogelijk. Ik was nog steeds radeloos en in paniek. Boos was ik ook. Ik heb weleens een metalen fruitschaal naar zijn kop gegooid, maar nog steeds stuurde ik hem niet weg, naar haar, naar een hotel. Het was een soort vastklampen wat ik deed. Maar hij ging toch. Hij nam zijn boeken mee en een tafel, en kocht een nieuw bed voor haar en hem, en nu, twee jaar later mis ik hem niet meer.

Toen mijn vader vorig jaar overleed, omhelsde hij mij en voor het eerst voelde ik zijn warmte weer maar het was of ik omhelsd werd door een vreemd lichaam. Dat lichaam waar ik meer dan twintig jaar ’s nachts tegenaan gelegen had, waarbij ik me geborgen had gevoeld, was ineens het lichaam van een vreemde geworden. Ik dacht: hoe heb ik van hem kunnen houden? En: wat is dit losmaken snel gegaan. Als ik nu mijn ogen dicht doe, herinner ik me alle intieme details van hem. Hoe hij zich ’s zomers na het douchen liet opdrogen in de tuin. De geur van de zon op de natte huid. Ik herinner me de twee kleine plooitjes achter zijn oren. Het is vertedering maar geen spijt. Wat nu na twee jaar overheerst is vooral de verbazing dat ik er zo goed ben uitgekomen. En dat, terwijl ik altijd dacht, echt, echt waar, dat hij de man van mijn leven was! Stel dat ik het sms’je nooit gevonden had, denk ik wel eens, zouden we dan nog steeds samen zijn? Vreemd idee. Blij dat ik het gevonden heb. Het sprookje van de romantische enige liefde zou verboden moeten worden.

Zo verliefd als ik ooit op hem was, ben ik de afgelopen twee jaar niet meer geworden. Niet zo verliefd als ik ooit op hem was. Maar ik heb wel een aantal minnaars gehad, en ik doe veel met vriendinnen en het leven alleen met mijn twee grote kinderen bevalt me heel goed. Wat ik echt mis is het slapen in iemands armen en ik mis mijn bijnaam. Er is niemand meer die mij ….noemt. Daar kan ik nog wel eens over huilen, zij het kortstondig. Want echt, ik geloof niet langer dan liefde voor eeuwig moet zijn en dat seks en liefde altijd verbonden zijn met elkaar. Ik geloof niet dat er maar één iemand is tot wie wij ons het meeste aangetrokken voelen. Als ik eerlijk ben, heb ik tijdens mijn huwelijk ook wel verlangd naar andere mannen, naar een keer een ander lijf. Ik keur zijn escapade niet perse af. Ook al vind ik dat hij het netter had kunnen aanpakken, ik heb hem vrij snel vergeven. Nadat hij in oktober de knoop doorhakte, kwam aan het verlangen dat hij voor mij zou kiezen, vrij snel een einde. Ik weet het allemaal wel, de gewoonten, de grapjes. Ik viel op hem om zijn geweldige humor, en het is pas sinds de laatste tijd dat de kinderen zeggen: Nu lach je weer om papa. Misschien hadden we onze verhouding kunnen verdiepen,ik weet het niet. Hij remde me vaak, als ik iets nieuws wilde wat betreft werk bijvoorbeeld. Nog steeds hoor ik wel eens zijn denkbeeldige stem: Dat moet je niet doen. Maar nu luister ik niet meer. Laconiek, misschien is dat wel het juiste woord voor mijn huidige gemoedstoestand. Dankzij zijn vertrek heb ik kunnen groeien. Het is prettig om nieuwe dingen te ontdekken. De wereld vergaat niet na een scheiding, het wordt alleen maar leuker. Steeds vaker denk ik: mannen en vrouwen doen zichzelf tekort door langdurig bij elkaar te willen blijven.’

Met dank aan Corine Koole die mijn beste vriendin Suzanne ooit interviewde. Voor deze website heb ik het interview dat in de Linda stond enigszins bewerkt. De rubriek heet Verlaten vrouwen.