Tegenwoordig mag het. Al is het nog steeds lastig: vrouwenliefde. Het is minder lastig dan in de tijd van Carol, de hoofdpersoon in de gelijknamige roman van Patricia Highsmith. Carol verscheen in 1952 onder het pseudoniem Claire Morgan. Pas in 1990 verscheen het boek voor het eerst onder haar eigen naam: Patricia Highsmith. In de vorige eeuw was openlijke homoseksualiteit verboden. Het boek is grandioos verfilmd. Zover ik dat kan beoordelen want ik heb het boek niet gelezen.
Cate Blanchet speelt een oogverblindende Carol. Carol wordt verliefd op een mooie jonge verkoopster in een warenhuis. Een soort Bijenkorf maar dan in de jaren 50 van de vorige eeuw. In die tijd was het nog chique om je in een warenhuis te laten zien in de mooiste bontjas aller tijden. Maar dat terzijde.
De jonge verkoopster Therese en de enigzins verveelde echtgenote Carol worden verliefd, terwijl Carol speelgoed uitzoekt voor haar dochtertje. Carol is zoals gezegd ongelukkig getrouwd maar adoreert haar meisje. Als haar echtgenoot voelt dat hij haar helemaal kwijt gaat raken, kiest hij voor een heftige chantage. Hij eist het alleenhoofdige voogdijschap op. Om zijn claim kracht bij te zetten, huurt hij een detective in die stiekem opnames maakt van de liefdesgeluiden tussen de twee vrouwen. Hiermee hoopt hij zijn adembenemende vrouw terug te krijgen. Tevergeefs.
Ik kwam op het idee om deze film te kijken omdat ik het prachtige boek las van Robbert Welagen: Raam, sleutel. In deze roman worden twee vrouwen verliefd op elkaar. Een journaliste en een schrijfster. Het favoriete boek van de journaliste (Hanna) is Carol van Highsmith en ze raadt de schrijfster (Karlijn) aan om dit boek te lezen. Maar het moment dat de vrouwen verliefd op elkaar worden, valt samen met een zeer ongelukkig voorval. Dit maakt bij Karlijn een opvallend schuldgevoel los. Ik ga niet verklappen wat er precies is gebeurt met de man waar Karlijn mee samenwoonde, mocht je het boek nog willen lezen. In ieder geval zijn de acties van Karlijn triest, bizar en grappig tegelijk. Karlijn overtreedt alle regels van fatsoen. En ergens zijn haar overtredingen ook weer te begrijpen want ze doet het uit schuldgevoel. Schuldgevoel tegenover de man van wie ze hield.
Ik begrijp dat ik heel veel in het midden laat van de film, van de roman. Maar het was heerlijk om op een avond zowel een film te zien over vrouwenliefde als een boek. Omdat Hanna in het boek van Welagen zo enthousiast was over het boek van Highsmith werd ik tijdens het lezen nieuwsgierig naar het verhaal over Carol en zo keek ik de film.
Liefde is niet zo ingewikkeld maar de relatie met de vrouw of man in kwestie meestal wel. Als de relatie wel op rolletjes loopt, zit je wellicht in de laatste fase van je relatie. Deze opmerking zegt meer over mij, dan dat het op een waarheid berust. Of er breekt daarna weer een jaloerse of anderzins heftige fase aan. De keren dat ik verliefd was op een vrouw herinner ik me nog goed. In mijn moeilijke tijd na de scheiding ontmoette ik troostmannen, maar ook een troostvrouw. Ik moest er ook aan denken toen de hoofdpersonen in de film lachten over de verwachting dat vrijen met een vrouw zacht zou zijn. Het leuke is weer dat Robbert Welagen in zijn boek hier antwoord op geeft. Haar lippen waren zacht en ontspannen. Ik hapte naar haar lippen en zij hapte terug. Onze tanden raakten elkaar. Met die kanttekening dat dit wel een man is.
