De zwart-wit foto’s tonen een trotse stoere vrouw die van het water hield. Zo zien we haar roeien op een sloot bij Nieuwkoop en op de andere foto zit zij aan het roer van de zeilboot. Ik ken haar alleen als oude vrouw met halflang grijs haar, wat ze een beetje meisjesachtig droeg. Een nuchtere dame, bescheiden en open. De wijze waarop ze af en toe uit de hoek kon komen, maakten mij en de andere vrienden op feestjes regelmatig aan het lachen. Het woord opsmuk of gebakken lucht is in de verste verte niet aan haar besteed.
Haar dochter heeft dat in haar afscheidswoord mooi verwoord. Ontroerend is daarna de kleindochter die een Equadoriaans geboortelied zingt. Ze gaat er zo in op dat er geen noot vals gaat. Het bezorgt me kippenvel – ook al weet ik niet precies waar het lied over gaat. Dat hoor ik pas na afloop van de uitvaart. Het lied wordt in Equador gezongen als een baby net is geboren. Het gaat over eb en vloed. Over de rivier die uitmondt in de zee. De cirkel van het leven. Heel toepasselijk. De oude vrouw maakt waarschijnlijk plaats voor een baby – ergens op deze aardbol.
