Heb je september volledig omarmd, vroeg ik hem. Hij leek het een lastige vraag te vinden. Nou gewoon, heb je geaccepteerd dat augustus afgelopen is?’ Nee, zei hij stug. ‘Het regent aan een stuk door en ik heb constant natte schoenen.’

Twee dagen later zag ik hem weer. Het had weer geregend die dag, maar op het moment dat ik hem zag scheen de zon. De zon scheen op een betoverende manier. Zacht flitsend door de bladeren van de bomen. Dat het licht lijkt te dansen op het water. Ik zou willen dat mijn ogen foto’s konden maken van de beelden die ik zie.

‘Ik begrijp nu wat je bedoelt, Nick.’ Hij likte het schuim van zijn cappuccino van zijn bovenlip.

‘September danst met ons, speelt met ons.’

Ik ben getrouwd met een poëet. Toen we na de kop koffie in stilte naar huis liepen met de betoverende zon in onze rug, zei hij ineens: ‘Het is een goede september, ze motiveert me, misschien inspireren.’

Jij bent mijn september, dacht ik.

Nicky de Waard, oktober 2017